Subota 5. novembar 2011
Od Beograda do Kosjerića putujemo putničkim vozom. Kosjerić, železnička stanica suncem obasjana, najlepša stanica na pruzi Beograd-Bar. Od železničke stanice do centra 15 minuta lagonog hoda ili ti 1 km.
Opština Kosjerić je najsevernija opština u Zlatiborskom okrugu, u zapadnom delu Srbije.Prema popisu stanovništva iz 2002. godine opština Kosjerić ima 14.001 stanovnika u 26 naseljenih mesta koja su uglavnom smeštena u rečnim dolinama, mada ima i naselja koja se nalaze i na preko 1.000 m nadmorske visine. Opština se prostire na 359 km². U Kosjeriću obilazimo sportski centar, prelazimo preko mosta na reci Skrapež i pored istoimenog hotela Skrapež, Nastavljamo glavnom ulicom ukrašenu drvoredom sa očuvanim autentičnim kućama, stižemo ispred hana.
Turski han u Kosjeriću je izgrađen 1854. godine za vreme turske okupacije. Nalazi se pod zaštitom države kao važan istorijski spomenik. Ispred hana nalazi se spomenik prvom doseljeniku u ove krajeve – Antoniju Kosijeru, osnivaču grada Kosjerić. Pored hana, tik u reku Limac nalazi se pekara u kojoj se pored lepinje sa kajmakom pripema i komplet lepinja sa jajima i pretopom (specijalitet užičkoga kraja). Na 10-tak metara od pekarem izmedju parka i reke smešten je motel „Park“. Pauza za doručak, kafu i uživanje. Nedaleko od motela na starom užičkom putu je sportska hala, osnova i srednja škola i crkva. Taxijem smo se prevezli od Kosjerića do Sijanja, odakle smo se spustili do Taorskih vrela
Taorska vrela čini izvorska pećina zanimljivih hidromorfoloških odlika, nizom slapova i vodopada i ostatcima starih vodenica kao autentičnih objekata narodnog graditeljstva. Na vrelima nije imalo vode, pa nismo imali prilike da uživamo u prelepim vodopadima. Na istom prostoru nalazi se kamen pod nazivom siga ili bigra koja je pod zaštitom države, kamen je zabranjeno vaditi ali… pošto je ova površin privatni posed, domaćini ga prodaju i koriste za izgradnju objekata. Spuštamo se do velikog vodopada i reke Skrapež koja izvire u neposrednoj blizini. Fotografišemo se a zatim nastavljamo pešačenje seoskim putem dolinom reke koji se blago penje prema s. Radanovci do spomen obeležju Žikica Jovanović Šapnac. Od s. Radanovci prebacujemo se u s. Mionica – do domaćinstva Gostoljublje, gde su nas dočekali ljubaznim domaćini Marija i Željko. Ovde smo bili smešteni: http://www.gostoljublje.com/
Sledi druženje i večera u prelepom restoranu.
Nedelja 6. novembar 2011.
Osvanuo je novi dan, selo Mionica podno Divčibara, prekriveno slanom-mrazem, hladnjikavo je. Ipak, nismo dugo čekali da izgreje sunce i otopi slanu. Uživamo pijuckajući čaj, kafu ,,, kome sta prija. Za doručak gibanica, domaći jogurt i melko. Vreme je da krenemo, pakujemo rančeve, pozdravljamo se sa domaćinima i krećemo ka našem cilju. Pešačimo iz domaćinstva Gostoljublje do izletišta Kotlovi, kratka pauza za razgledanje a zatim kroz selo Mionicu uz ridove, kroz borovu šumu prema Crnom vrhu i Divčibarima. Od Diuvčibara do Beograda vratili smo se autobusom redovnom linijom
Sta reći za kraj: vikend je bio prelep. steta sto nas nije bilo vise – pridruzite nam se sledeci put
Pozdravlja vas Milanka